Mehdi ne zaman gelecek?
Godot’u beklemek zamanını yaşayanlar yaşadı. Şimdilerde ülkemizde ve bölgemizde “mehdi”ler gündemde. Kaç tane saydınız bilmem, ama benim bildiğim giderek artıyor mehdilerimiz. En son üç kişiydi. Önder Aytaç’ın rivayeti doğruysa bir dördüncüsü de var. Tek sorun sadece mehdi üzerinde herkesin ittifakı olmuyor, ama bu da aşılacaktır zamanla…
Mehdi’nin adı, geleceğine dair işaretler eşliğinde “Mesih” ile karışık olarak ifade edilir. Sisli zamanlarda belirir silueti. Sıkıntı zamanlarının alametleridir mehdi beklentileri. Sıkıntıları Tanrı’ya çözdürmek çabası. Bu arada Tanrı’nın gücünü mehdilere aktarma eğilimleri ortaya çıkar. Hz. Peygamberin (SAV) göstermediği mucizeleri bile gösteren mehdilik menkıbeleri tezahür eder. Ve mehdiler nasılsa, hadislerden kendilerine delil çıkarırlar.
Yahudiler yaşadı bunu. Hıristiyanlar yaşıyor, bekliyor. Bazı İslami ekollerde de var. Yoksa zamana mı bırakmak lazım bu mehdi sendromlarını? Her şeyi “zaman”la halletmek isteği aslında her şeyi savsaklama istediğidir. Zaman bir özne değildir, bir şeyler yapmak için kullanılan bir zarftır. Yani devenin ipine un sermek yerine, deveyi bağlayıp sonra da gerekirse beklemek esastır.
Hâsılı…
Ne zaman ki, Doğu ve Batı ötesinde "kendimiz" oluruz,
Ne zaman ki Osmanlı'nın cennet, Cumhuriyet'in cehennem olmadığını anlarız,
Ne zaman ki Allah’ı siyasetten, şeytanı adaletten uzak tutarız,
Ne zaman ki, "fitne"nin keşmekeş çıkarmak olduğunu hatırlarız,
Ne zaman ki, "Asr ı Saadet"te herkesin saadetten kırılmadığını anlarız,
Ne zamanki, huzur ve mutluluk, “ütopya” ve “cennet” ile ifade edilmekten çıkar,
Ne zaman ki "kurtarıcılardan" kurtulur ve her bireyin sağına soluna bakmadan “ben varım!” deme zamanı gelir,
Ne zaman ki, demokrasi denen müzmin aldanış oyunu, "vicdanı" esas alır,
Ne zaman ki, toplum ve birey, oy vermekten ibaret olan varlığını, seçim sonrasında da kabul ettirir,
Ne zaman ki, insanlar muhalefetteki doğrularını, iktidarda unutmazlar,
Ne zaman ki, ağlamak siyasi bir kazanım değil, insanı bir sağaltım ve duygudaşlık hissi olur,
Ne zaman ki, insanlar, dinlerini, fikirlerini, pratiklerini bir yana bırakıp, bir işi en iyi kim yapıyor ona bakar ve emeğine saygı duyar,
Ne zaman ki, hükümet ve muhalefet adamlığı devlet adamlığı şuuruna dönüşür,
Ne zaman ki, "80 yıldır…" diye başlayan tarih müptezelliğini bırakırız,
Ne zaman ki, karşı görüşleri ezilecek değil, kendimizi daha iyi anlama araçları olarak görürüz,
Ne zaman ki, eski ve yeni tarz her türlü Jakobenliğe "Yeter artık!" demeyi öğreniriz,
Ne zaman ki, insanlar telefonlarının pillerine kadar çıkarıp konuşmayı ve hatta öyleyken bile endişelenmeyi bırakır,
Ne zaman ki, eski meddahlık yeni gazetecilik ve televizyonculuk olmaktan çıkar,
Ne zaman ki, “kanaat önderlerine” “sen de kim oluyorsun da hayatımın ve kararımın her alanına giriyorsun!”deme cüretini gösteririz,
Ne zaman ki, “evet” ve “hayır” ötesinde düşünürüz,
Ne zaman ki, "ben" "biz" le kamufle edilmez,
Ne zaman ki, "biz" dalkavukluğu biter,
Ne zaman ki, devlet ve hükümet ayrımı biter, kabilecilik haslet olmaktan çıkar,
Ne zaman ki, "demokrasi için milli gelir artmalı!" yalanı ve avutması biter,
Ne zaman ki, üniversitelerde düş'leme ve düş'ünme rektörün kapasitesinin ve izninin üstünde olur,
Ne zaman ki, siyaset ve basın arasındaki gözbağcılık biter,
Ne zaman ki, siyasiler, milleti meydanda pohpohlayıp, kulislerde onları maniple etme yollarını tartışmayı bırakır,
Ne zaman ki, millet kendini millet olarak bilir, kabile ve aşiret kayırmaktan vazgeçer,
Ne zaman ki, siyasiler yetkilerini “dışarıdan” ve Tanrıdan aldıklarını düşünmeyi bırakır,
Ne zamanki insanlar karnından değil, ağzından konuşur,
Ne zaman ki, kadının örtüsüne ve ince askılarına asılmaktan çıkar erkek siyaseti,
Ne zaman ki TV’ler ve gazetelerde siyasilerin yüzleri ve sözleri minimuma iner,
Ne zamanki, insanlar "bu ülkede demokrasi var!" diye kendi yalanına kendisi inanmayı bırakır,
Ne zaman ki, bir şey söylemeden önce “demokrasiye” atıf yapmadan konuşmak adet olur,
İşte o zaman, --demokrasi matrak bir sistem olmasa da--Türkiye "demokratik" olmuş demektir. Zaman “bizi” değil, “biz” zamanı kullanmışız demektir. O zaman herkesin içindeki “kurtulma” reçetesi ortaya çıkacaktır. Mehdi’nin telefonu şimdilik titreşimde kalsın!