Aikido ve “Kürdistan”
BDP’li bir vekil ne “kardeşliği?” höykürdü geçenlerde. Bir eski vekil “silah, Kürtlerin sigortasıdır!” buyurdu. Daha önceleri de “sivil itaatsizlik” namına çocukları okula göndermeme girişimleri oldu. Polis dövmeler, kaymakam linç etmeler bu meşrulaşmış eşkıyalığın uzantısı oldu.
Güneydoğu’daki “Kürt” meselesi bir Ortadoğu sorunudur. “Türk sorunu” ise, özünde eskiden “Şark Meselesi” denen sorunun uzantısıdır. Bir ucu tarihsel Orta Asya hesaplarına kadar gider. Diğer ucu Osmanlı sonrası yarım kalan hesaplara, paylaşımlara. Milletimizin hafızası bu kadar mı daraldı?
Osmanlı’nın vefatından sonra Osmanlı’nın torunlarını Türkiye’den de ihraç etmek isteyenler olmuştu. Propaganda savaşları ve Osmanlı Devleti ve Türkiye Cumhuriyeti arasındaki Ödipus kompleksli ilişki dahi, Avrupa ile Osmanlı Devleti arasındaki Ödipal ilişkinin bir yansımasıydı. Osmanlı’nın kalan Türkiye vardı ve Türkler Anadolu’dan da atılmalıydı.
Ortadoğu sorunu ile Orta Asya sorununun ikisi birden epeydir önümüzde. Bu nedenle, kendimizi Orpheus yerine koyarak, Euridice yaratmaya çalışmanın anlamı yoktur. İraptan mahalli olmayan unsurlar, dilin gramerini yazmak istiyor ve hatta dili yeniden yazmak istiyorsa, o halde dilin kelimeleriyle semantiğini önceden oluşturmalıdır. Peki nasıl?
Bu noktada benim naçizane tavsiyem, Türkiye’yi “vatan” bilen camianın bir an önce devletlerden ve hükümetlerden bağımsız bir Kürt Çalışmaları Enstitüsü açması ya da müstakil bir Kürt Çalışmaları Üniversitesi kurmalarıdır. Bunu ilk üstlenen de ülkücü camia olmalıdır. Kürt ve Kürtlüğe dair ne varsa içinde barındıran bir kütüphane baş tacı olacaktır. Kürdi dillerin tamamı yanında, kopuntu Kürtlerinin antropolojik, sosyolojik, tarihsel, dinsel geçmişleri ele alınmalı ve çıkacak araştırma sonuçları, her kesimin anlayacağı şekilde yayımlanmalıdır.
Aynı şekilde, “Kürdistan” isteyen camianın da bir Yakın Çağ Türk Araştırmaları Enstitüsü kurmaları hayati önem taşımaktadır. Geç de olsa bunu çok yararı olacağını düşünüyorum. Bu şekilde Kürtler, Türklerin tarihteki rolü ve son iki yüzyıldaki çöküşünün nedenlerini anlayacaklar. Türkler de bazı Kürtlerdeki bu kimlik edinme heyecanını, şevkini yeniden tadacaklardır. Bu vesile ile Doğu Perinçek’in İkibine Doğru Dergisinden beri işlenen Kürtlerin atalarının Sümerler, Etiler, Akatlar vs. gibi eski Anadolu ve OD kavimleri olduğuna dair safsataların Cumhuriyetin tarih tezleriyle uyuştuğu görülecektir.
Aksi halde, “federasyon” anlamsız bir sürece sokacaktır Güneydoğu Kürt sorununu. Sadece zaman kaybı olacak ve Federasyon’un mali ve psikolojik yükünü bu ülkeye ödetmekten ibaret olacaktır. Biliyoruz, taşlar bağlı ve “taşeronlar” var. Burası Ortadoğu’dur. Kan Ortadoğu’da petrol pompalarını yağlamak için kullanılır. Yüzyıldır haritalar bu bölgede hallaç pamuğu gibi atılır. Bir matruşça kaldırırsın, yerinden başkası çıkar. Biliyoruz, dedenin yediği yemeğin hesabını torunu ödeme zamanıdır. Ancak federasyon yanılsamasını bırakalım artık.
Nasıl mı? Aikido tekniklerini kullanmak lazım. O'Sensei Ueshiba, yaklaşık 900 yıllık Daito Ryu Aikijutsu tekniklerini, kendi aydınlanma yolunda kazandığı anlayışıyla yoğurarak farklı bir savaş sanatı olan bugünkü Aikido formunu ortaya koymuştu. Temel olarak ve en basit anlamıyla, karşısındaki saldırgan veya saldırganları düşürmek, atmak, eklemlerini kilitleyerek etkisiz hale getirmekti kural. Aikido en az enerji kullanarak, başka bir deyişle saldırganın gücünü kendine karşı kullanmak üzerine kurulu bir savaş sanatıdır.
Türkiye Cumhuriyeti “büyük” devlettir! “Büyüklerimiz” öyle anlattılar, büyüklüklerinden büyüklerinden naklen. Devlet geleneğimiz, daha önce yıkılan bütün Türk devletlerinin hafızasını taşır. Onların yeniden kurulmaları da aynı cevher içinden çıkar. O halde, Türkiye Cumhuriyeti devrede olmalı BOP planlarında ve binlerce yıllık devlet geleneğini Kürt “kardeşlerimize” aktarmalıdır.
Göktürk Kitabelerinde Kürt beylerine de hitap vardı. “Kürdistan” oluşumuna özellikle Türkler katkıda mutlaka bulunmalıdır. Hem, “eski dost” düşman olmaz. Hem “gedaya gedalık, sultana sultanlık yakışır.” Birilerine “sen Türksün!” demekle, Türk yapamazsınız. Birilerine “Kürt’sün!” demekle de, Kürt olmaz.
Kürt kimliğini anti-Türk olmaktan çıkarmak Kürt kimliğinin sağlıklı evrimine yardımcı olacaktır. Hâlen Kürtçü çevrelerde, Kürt kimliğinin monolitik görünümü Türkiye üzerinden olmaktadır. Kürt kimliği, asıl Kürdistan kurulduğu zaman tehlikeye girecektir. Ne Türklüğün maliyetini Kürtlere ne de Kürtlüğün maliyetini Türklere ödetmemek lazımdır.
Bırakalım, Kürt kimliği kendini tanımlasın İngilizce olarak. Türk’ten ayrı neleri varsa Kürtler kendi bulsun ki, sıra farklı toplumsal katman, dil, coğrafya, ekonomik ve kültürlerden olan Kürtleri kendi başına tanımlama noktasına gelsin.
Bir başka ifadeyle, Şirvan’ı baş tacı eden Kürt ile MTV’den gözünü ayırmayan Kürt birbiriyle buluşsun. Poşusuna milli sembol bilenle, poşudan utanan; Jeepe binenle, eşeğe binemeyen; ABD’de okuyan ile ilkokulu bitiremeyen; düğünlerde bir torba dolar saçanla, evine ekmek alamayan ve dağa çıkan Kürt bir araya gelmeli. Kendi kahramanlık hikâyelerini, efsanelerini anlatmalıdır. Mesih’in Öcalan mı, Barzani mi, Talabani mi, yoksa Karayılan mı olduğuna karar vermelidir.
Sonrasında, yeşil kartını, sağlık sigortasını, Diyarbakır Belediye Başkanından talep etmelidir. Bunu yaparken de tercüman kullanmalı. Güney, Orta, Kuzey Kürtçelerinde basılmalıdır evraklar. Annesinin giydiğinden utanan genç Kürt ile ninesinin giydiklerini “Şark Köşesinde” aksesuar kılan Kürt’ün buluşması ancak böyle mümkün olacaktır.
Evinde “Tanrı misafiri” ağırlamayı vazife bilen Kürt ile misafir gelecek diye köşe bucak kaçan Kürt bir arada olmalı. İşçi Kürt ve patron Kürt bir arada olmalı. Laik Kürt ile dindar Kürt; Alevi Kürt ile Sünni, Şii Kürt bir arada olmalı. Muhafazakâr Kürt ile “modern” Kürt bir arada yaşayabilmeli. Varsa Zerdüşt olanlar, onlar da kendi aralarında Zerdüştlük sentezini kendisi düşünmelidir.
Bizim arada olmamız, bu buluşmaya engel olmaktadır. Biz arada oldukça Kürtleri yekvücut sanmaya devam edecek, hatta yekvücut olmak için varlığımızı kullanacaktır. “Varlığını Kürt varlığına armağan” etmesi hakkıdır. Peki, bize düşen nedir? Kürdistan oluşumuna daha nasıl yardımcı olabiliriz?
Kendimize güvenmeli ve açıkça bir “ayrılık referandumu” yapmalıyız. “Eller ayırsa bile, yollar ayırsa bile, biz ayrılamayız” bir hoş seda maziden. “Bir tel kopar ve ahenk ebedi bozulur.” Mesele budur. Zoraki kardeş, zoraki eş, zoraki işteş, sancıdaş, vergidaş, vatandaş ve gönüldeş olunmaz.
Federasyonla gelecek huzur bir yanılsamadır. Gelin, şunu “kazan-kazan” poliçesine dönüştürelim. Ayrılmak en iyisi. Genişletişmiş Kürdistan projesinin tasarımı Batı’dan, finansmanı Türkiye’den olamaz. Dahası, zaten “Büyük Kürdistan” ancak “Büyük İsrail”in arka bahçesi olacaktır. “Vaat edilen topraklar” haritası, Kürt nüfusun yoğun olduğu Güneydoğu bölgemizi içerir. Hatta Tevrat’ta tasvir edilen Cennetin içinden akan ırmaklardan üçünün adı, Fırat, Dicle ve Ceyhan’dır.
Ve Büyük Kürdistan, Büyük İsrail’in koridoru olacaktır. Bu nedenledir ki, ya Irak içindeki Türkmen ve Arap unsurları da içimize alarak konfederasyona gitmeliyiz. Ya da Türkiye içindeki Kürtlerin bir halk oylamasıyla isteğe bağlı olarak Türkiye’den tamamen kopmalıdır. Ayrılmak isteyen Kürtlerle komşu oluruz. Kalanlarla can ciğer oluruz yeniden. Ayrılana Türk kahvesi ikram ederiz turist olarak uğrarsa, oteli gösteririz. Kalanı evimizde ağırlar, mutfakta beraber yemek de yapar, mırra da içeriz.
Toprak ve nüfus değişimi gerekirse Irak, Türkiye ve İran arasında adilce yapılabilir. Suriye ve İran bu sürecin içine sokulmalıdır. Irak içindeki 3 milyon Türkmen, İran içindeki 25 milyon Azeri Türkü bu konuda etkin olarak masada olmalıdır. Ayrıca Türkiye uluslararası anlaşmalarda hakkı olan ve uzun zamandır sumen altı ettiği, Kerkük petrollerindeki hisselerini yeniden gündeme getirmelidir. Türkiye’yi seven, vefasını, cefasını, nimetini, külfetini sahiplenen herkes “ayrılmak” hakkını kullanmalıdır. Ve barışık, adalet ve huzur içinde olmalı.
Arap dindaşlarımızla yaşadık bu macerayı biz. Etnisitelerin millet olması, Türk devleti ve milleti üzerinden olmamalıdır. Ergenlik sendromlarının yok olması için, baba ve anadan uzak olmak en iyi yoldur. Türkiye aradan çekildiği noktada, millet olmanın ne olduğunu Suriye, Irak, İran Türkiye ve kopuntu Kürtleri daha iyi anlayacaktır.
Ayrılmanın ayrıntılarını konuşmak ve yeni yapılacak Anayasaya ile Kürtleri ve Türkleri uyuşturarak değil, placebo vererek değil, tamamen iyileştirecek en iyi çözüm bu olacaktır. Akla gelmeyen başa gelirse, aklı başa getirmek için başına gelmesi lazımdır. Sonrasını beraber izleyip göreceğiz. Petrol bitmiş, Coni hepten gitmiş olacaktır. Kürtajdan sonra ilk yardım için yine biz gideriz.