BENİ ÖZGÜR BİL...

Bu gece beni özgür oku ey yar... beni özgür bil..bu gece sana yaziyorum ey sen benim öbür yanim.. Ey sen ki, öbür yanındayım.. Bu gece konusucaklarım var.. biliyorsun eğer aşkı hareketle dile getirmek isteseler kelebek bize bunu çoktan öğretti.. 

Ve ben aşığım ama kimse anlamıyor ne dediğimi.. içimdeki bu aşk insanlarin bildiği gibi değil.. İnsanlar; kadınların aşkını, zer aşkını ve gücün aşkını bilirler..ve benimle olan şey..hayır benim onunla olduğum şey bu renklere yabancı.. Maşuğum okadar narinki kendini varlığına bulaştirmamış.. Ki eğer vucudun kıyafetini giyseydi benim maşuğum olmazdı..Kendimden bahsedeyim.. 

Bu ara kötü sayılmam.. Bir parça ekmeğim var.. birazcik zeka.. ve iğne ucu kadar neşem var.. Ağacın yaprağından güzel bir anneye sahibim.. akarsudan güzel dostlarım var.. Ve bu yakınlarda olan bir tanrım var.. Bu nergislerin arasında.. o uzun çınarın altında.. Arada yazarim belki dostlarımın yalniz gönlü canlanır.. Yazılarımın gölü balıksız..... Babam vefat ettiğinde gökyüzü maviydi.. annem habersizce uykusundan uyandı.. Bizim bağımız ordaydı.. o tarafta.. gölgelerin tarafında.. o zamanlar hayat bana başka geliyordu.. karın yağması gibi.. çınarın ustundeki bir kuş gibi.. 

Hayat bir kucak dolusu özgürlüktü.. hayat ozamanlar bir gölün müziği gibiydi.. yavaş yavaş büyüdüm.. ben hayatın misafirliğine gittim...ben acıların dağına, irfanın bağına, ilmin ışıklarıyla dolu ormana gittim.. gittimde gittim.. şüphe sokağının sonuna kadar.. lezzet ışığının sonuna kadar.. yalnizliğin sesine kadar.. bir suru sey gördum bu yer yüzünde.. kuzular gördüm.. menekşenin yaprağına ''siz'' diyen şairler gördüm.. Ben kitaplar gördüm, kelimelerin ışığın cinsinden.. merdivenleri yürüdüm..annem aşağıda bardaklari o günlerin hatıralarıyla yıkıyordu ve ben.. insanları gördüm.. şehirleri.. ovaları.. dağları.. fakat benim şehrim.. benim şehrim kaybolmuştu.. sınırda durdum.. yerin temiz yüzü fazlasıyla üzgündü.. sanki burda herkes ayrılığın memuru olmuştu.. 

Sınırları kim yaptı ? cihan tek vatandı! ve şimdi beni iyi dinle.. gözlerime doğruca bak.. sana bir gerçeği söyleyeceğim.. bu yukarda gördüğüm şey ; sen bugun atomun parçacıklarında enerji ve protona battın.. gökyüzünün derinliklerine yükseldin ama.. kendin için tek bir adım bile atmadın.. sen bugun en uzak gezegen hakkında herseyi biliyorsun ama hayatın en kolay sorunu için hiçbir çözüm bulamıyorsun.. sen ilmi başarılarının ardında unutulmuşsun.. senin durumun bana bi şakayı hatırlatıyor.. belki sadece bir espridir ama acı bir gerceğin kanıtı.. '' Gagarin uzaya gidince bir gazeteci evine girip oğluna baban nerde diye soruyor.. Cocuk uzaya gitti diyor.. Gazeteci ne zaman dönücek diye soruyor, 2:35:7 'de diyor.. gazeteci annen nerde diye soruyor.. cocuk ekmek almaya gitti diyor..Gazeteci ne zaman dönücek diye soruyor.. cocuk belli değil diyor..''

o baba burda ilmin gelişiminin kanıtıdır.. ve anne insanlığın gerceklerinin kanıtıdır.. ve bu cocuk yarınların insanıdır yanı senin.. babanın başarısından ilimde ilerlemek dışında hiç bir getiri almazsın ve annenin acılarını yaşarsın..geçelim.. konuşucak şey çok zaman az.. bu gece yine uzaklaşmak lazım.. bu gece gökyüzü bulutlu.. orayı bilmiyorum.. bu gece buraya kış geldi orayı bilmiyorum.. Tanrım.. sen kırık kalpte yerin oldugunu söylemiştin.. kalbim kırık ve söylediğin şeye uy..