ŞIKIR ŞIKIR FIKIR FIKIR ŞANGUR ŞUNGUR PEKİ AMA KİM BUNLAR ?!

     Düğünlerine gittim onların! Hem mahalle arasında yapılan düğünlerine, hem de kapalı mekanda yaptıkları düğünlerine. İkisinde de çok eğlendim. Onlardan daha fazla göbek attım. Bu durum onların çok hoşuna gitti. Beni samimi buldular, kendileri gibi gördüler!, hemen yanıma geldiler, beni tanımak için………..

Çok eğlenmiştim o düğünde, arkadaşımın düğünüydü. O bir “romandır” ama onlar kendilerine roman denilmesini pek sevmiyorlar. Biz “çingeneyiz” bize roman demeyin, diyorlar. Peki öyle olsun ben de size “Çingene” ! diyeceğim…….

        Küçükken komşularımız Çingenelerle yakın mahalleler de oturuyorduk. Onları uzaktan seyrediyordum hep. Sabah midye ayıklamaktan dönüşte, kadın-erkek ve çocuk …… mutlaka bakala uğrayıp sucuk ve yumurta alıp öyle evlerine gidiyorlardı ve hep neşeliydiler.İçimden keşke ben de şimdi onlarla evlerine gitsem diye geçirirdim hep, ama gidemezdim!  Hiçbir zaman…..küçüğüm ya, onlar Çingene ya, onlara gidilmez!..... ne korkunç bir genelleme yapıyorlardı? Önyargılı olan hepimiz…. Hepimiz çünkü biz önyargılıyız…. Ve gidemezdim onlara… Ama her sabah onların o neşeli tavırları ve bakaldan sucuk, yumurta alışlarını hep büyük bir özlem duyarak seyretmeye devam ettim. Ta ki büyüyene kadar, Ta ki ben artık kimseyi dinlemek zorunda olmadan kendi kararlarımı, kendim verip onları uygulayana kadar…. Büyüdüm ve küçükken hayalini kurduğum o mahalleye o evlerden birine misafir oldum. Evin hanımı sulu köfte ve pilav yapmış ama ne kadar lezzetli anlatamam. Yemek yedik e! Dedim yok mu müzik? Olmaz mı dediler cd “çalara en oynak parçalardan koydular kalkıp hep beraber göbek attık….. Aman Allah”ım ne kadar neşeli, en kadar samimi, ne kadar tatlıydılar onlar!........çingeneler!........Neyse ben hızımı alamadım onlardan biriyle kanka oldum, ve o kankalardan biri evlendi ben tabi durur muyum? Hiç!.... düğünde baş köşede tüm kurtlarımı dökercesine oynadım da oynadım… Ama ne kadar çok eğlendim onlarlayken anlatamam. Sanki rüyadaymışım gibi. Abartmıyorum gerçekten böyleydi o ortam, o insanlar…..

         Ve dönüp o çocukluk günlerimdeki o gidemediğim evlere baktım. Neydi beni onlara gitmemeye zorlayan şartlar, neydi o önyargılar ve neydi o sıcak, samimi ve içten insanlarımıza karşı olan o tavırlar…. Neydi anlamıyorum?

         Ne miydi? ……önyargıydı…bizden olan, en güzel değerlerimizden olan ve sonuna kadar sahiplenmemiz gereken o insanlara sırt çevirmekti, o…….

         Ne miydi? …..onların eğitimine katkımız olsun, onlarla arkadaş olalım kendilerini dışlanmış hissetmesinlerin yerini alan kibirlerimizdi! O…….

        Ne miydi? ………….. ……… ………… ………… ………! O ………

Yani sayamayacağım çok Ne miydi? Sorusuna cevap çoktu aslında, beni onlardan koparan ve dolayısıyla bizi onlardan, onları bizden uzaklaştıran sebepler, saçma sapan kibirlerimiz ve yenilmez gururumuzdu aslında. Tabi biz kim, onlar kim? Çünkü bizim kanımız kırmızı, onların ki ise farklı mı? Akıyordu!.....daha neler neler düşündükçe kahrediyorum bu önyargılara ve önyargılı insanların safsatalarına kanan koca topluma….. Ama ben kendi kararlarımı veren ve bunları uygulayan bir zamanın zavallı bireyi olarak diyorum ki!..... onlar biziz, biz onlarız……onlara sahip çıkalım, horlamayalım, dışlamayalım ve önce tanıyalım, emek verelim sonra şu yenilmez, kahreden kibrimiz yıkılır kendiliğinden……

         Ve Tepecikli mi?..... Kasımpaşalı m?..... Menemenli mi?..... Bursalı mı? Ey güzeller güzeli insanlar söyleyin kimsiniz, nesiniz? Ama; her kimseniz ve ne iseniz¸siz; çok güzel insanlarsınız ve çok özel insanlarsınız. Bilmem beni fahri olarak Çingene bir kızınız olarak kabul eder misiniz? Ben küçüklüğümün o acısını şimdi çıkartıp sizin fahri Çingene kızınız olmak istiyorum………