Bu gece yalnizliğim kalemimin ucuna geldi..
Yine canim yazmak istedi..
Kış yolda ve ben hala baharın havasındayım... yazmak istiyorum.. vucudun dertlerinden ve yasamanın acisindan..
Yalnizliklardan.. yalnizliklara veda edilebilir mi ? kendimle konusuyorum...
Bu dunyada yalniz bir insanin konusması gibi.. Ne diyebilirim... Ruzgarin oynayisini anlamıyorum.. ben seni seviyorum.. sen baskasini.. baskasi beni.. ve hepimiz yalniziz.. Hayatin aci oykusu insanlarin mahvolması değildir.. sevgiden uzak kalmalarıdır.. aşktan uzak durmalarıdır.. Cunku nasil affediceklerini bilmiyorlar.. iki su damlası birbirine yaklasinca daha buyuk bir damla olustururlar.. ama iki taş asla birleşmezler... Oyleyse sen zor oldukca baskasının anlayisi sana daha zor gelir.. Sonuc olarak büyüme imkanın azalır.. Su nayif ve saf olmasının yaninda taşla karşılatştırınca daha zordur.. ve hedefine daha inatla ulaşır..Taş ilk engelin onunde durur ama su yolunu denize doğru bulur.. Hayatta sağlam ve güçlü olmanın gercek anlamını narinliğin ve bağışlamanın gönlünde aramalısın.. Bazen alttan almak gerek.. Bazen affedip gecemezsin.. Ama gözlerini kapatıp gecebilirsin.. Bazen görmezden gelmek zorundasindir.. Bazen görmemek icin başka bir yöne doğru bak.. Ozaman affetmeyi öğrenirsin.. Ama benim yalnizliğimin hikayesi toplumda yalniz kalma hikayesi değildir... İnsanlara, hislerimi kafes gibi sarmış buzları nefesleriylerindeki sıcaklıkla eritecek kadar yaklaştığımda yine yalnizlik hissi pençelerini vucuduma geciriyor.. Benim icin hayat beni acitamayacak kadar kücük.. Ve gönlümü titretmiycek kadar çirkin.. Ve ben kaybetmekten korkmayacak kadar fakirim.. biliyormusun bazen aceleyle şehirden uzaklaşan bir kişi gibi, şehir gittikçe küçülünce sonunda bir siyah nokta gibi gözükünce hayat ve tüm duvarlar, evler, heycanlar ve servetler ve lezzetler renk değiştirir benle ve uzaklaşır.. Ve ben aceleyle kaçarım.. yalnizliklar ülkesine giderim.. ıssız ve kapalı adama.. hic nbir çatının gölgesi olmayan yere.. ve kimse orda beni çağırmaz.. orda kendimi bulurum.. Ben bir yaralı.. Bir yıkıntıyım... hala kalanlarıyla hislerimin ciplakligini örten duvarın yıkıntılarıyım.. Ne zor.. ne zordur kelimlerden başka çaresi olmayan kişinin hali.. ne zordur aşenasiz kalmak.. aşenasiz olmak viranede kalan bir hazine gibidir.. Vatan aşığı olup gurbette olmaktır.. Yarım kalmaktır. ve eksik yaşamaktır..Bağlama olup çalgıcısız olmaktır.. Kimse için olmaktır.. Doğrultusuz olmaktır... Kimse gönlümün dilini bilmiyor.. Yukarıya bakıyorum.. Sana herkesten daha sıkkın oldugumu söyledim.. Benden de mi ? dedin.. Gönlümü çaldılar dedim.. Benden önce mi ? dedin.. Yar istiyorum dedim.. Benden daha iyisini mi ? dedin.. En yalnizim dedim.. Benden de mi yalniz ? dedin.. Benden ne kadar uzaksın dedim.. Sen mi ben mi ? dedin.. Yardım istedim dedim.. Benden başkasına mi ? dedin..
'Seni Seviyorum' dedim..
Ama 'Benden çok değil' dedin..
Yine defterimi kapatıyorum..
Arzularim yine.. arzu kalacaktır..