Bu gece...Bu gece caddeler sessiz... yollar hep karanlık...Soguk bir gece.. ve ben hüzünlü...Uzak bir yol.. ve ben yorgun..Karanlık var ve sönmüş bir ışık...Ne gidişten hareket var ne de kalmaktan sessizlik...Geri dönmeyi düşünüyorum...Terkettigim cenneti arıyorum..O ilk günahi, ilk isyanı ellerimden yıkıyorum...Bu gece seni istiyorum...Bu gece her an bir sözcük doguyor bende...Her an bir sorun çıkıyor ortaya...Her an ruhumda bir istek kaynıyor... Tüm bunlar sineme dökülür ve çıkamaz olur...Bu gece aşkın mabedi kana susamıştır...Tapmak hep kanla olur...İbrahime bak, sevdigi oglunu, hayatı boyunca acıyla ve umutla yetiştirdigi oğlunu... kendi eliyle kurban etti...Ve aşk bu büyük ve güclü kelek... Bu hayatın güzel yalanı... Hep hakikate susamıştır... Belki dogru ama mabed neden kana ihtiyaç duyar diye sorucaksın...sana söyliyim... Mabedin kana ihtiyaci yoktur... aşık ihtiyac duyar kana... kendine degil, ona gönlüne ve inandıklarına.. ''Ben İsmailimi de senin icin kurban ederim'' demek ister... Ne hoş bir acıdır.... Ne çok sarhos eder kendinden geçmek...Dağ taşlardan oluşur ve insan da acılarla...Ve acıyı, dostlarla paylaşmamak icin yalnızlığa çekmek bir tür aşk gösterisidir... İmanın en güzel gösterisidir...Ve bu gece sen gel...Bu gece sen yağ gökyüzünden...Bu gece sen yağ çünkü her damlan bir melektir... Bir melekki kuru ve yanık bir çöl gibi olan bedenimde baharın habercisidir...Ne çirkindir... Bu gecede bu yağmurun altında kalıp bir damla bile yüzümde,dudağımda ve gözlerimde hissetmemek ve bu caddede kuru, tozlu yaşamak ve ölmek....Bu gece bu kafes bana dar...Bu gece sen gel...Gelki gönlümde gelişinin hayali ölüyor...
Karanlıkta oturuyorum... gözüme göz yaşımdan bir perde inmiş.... Kalbimi vahşice bir pençe sıkıyor... Dişlerimi sıkıyorum... Utanç ve işkence fazlasıyla sıkıyor beni...olmanın utancı... Yaşamanın işkencesi... Bu kadar çaresiz olmanın.... Dünyayı kötü yaratmışlar...Sevdigin seni sevmiyor Seni seveni sen sevmiyorsun...Ama, ama onun seni sevdigi ve seninde onu sevdigin kisiye hayatın kuralına göre kavuşamazsınız...Ve bu acıdır...Hayat budur...Hayat yarım kalanları bulmaktır...Ve gözyaşlarım fırsat vermiyor...Çocuklugumun masumiyeti kayboldu...Ama hala o aşık ve saf çocuğum... Ve böyle beklemekte...Gelişini beklemekte...O hayali anı beklemekte...Ben burda yalnız kaldım...Bu karanlıkta yalnız oturuyorum..Ve özlüyorum..Özlemin en kötüsü yanında olmak ve kavuşamamaktır... Ve ben... Bu karanlıkta seni özledim....Yıllar önce tüm sadakat ve saflıgınla yanıma geldin... ve bugun yoksun... Geçen bir eski hikaye...sen kimsin ki böyle sensiz tutarsızım... Sen nerdesin... Gözlerim yağmurluyken sen nerdesin... Sadece deniz bilir senin nerde oldugunu.... Ve yalnızlık anları ne kadar zor geçer...Acı ve sen... Ben ve utanç... Ey utanç... neden kızarıklıgın yüzümde belirmiyor ? Ve sen... Elimden tut... yalnız bırakma... Sen bu caddenin en yalnız yolcususun, ve ben senin en yalnız hayalin... Gelip geçmen ne güzel... Caddenin dönüşlerini geç... Yavaşça... Ayak seslerini duyuyorum...Yağmur ayak seslerin... Vahşi orkidelere dokun... Bir kaç dakika otur...Mavi aşk gölünden iç... sonra arkanı dön... ben orda karanlıkta seni bekliyor olucam... Keşke tekrar bana doğru gelsen.. keşke görüşmemize bir dakika sadece bir dakika kalmış olsa... gölgede kayboldum...nerde yağmurlu ellerin ? ben bu gece sessizlikte bitişi öğrenicem... Ve ne kara yazıyorum bu gece... Bırak söniyim... Bitişimi güzelleştirmek istiyorum... sen gelene kadar karanlıkta oturmak istiyorum... Ne korkunçtur, Çirkinlikten başka birşeyin olmadığı yerde ışık açmak...