Merhaba dostum.. Bu sefer aşkla dertleşmelerimi okuyana yazıyorum... sana yazıyorum.. Hatırlıyormusun ? ben dünya kadar duygulu yazarken sen yaşlı gözlerinle okurdun... Ne garip... varken göremiyordum seni... okurken duyamıyordum sesini... yokken gördüm... okumadıgında duydum sesini.. Ne acıdır... Serin ve zülal pınar yanında kaynarken, inlerken, söylerken... su yerine ateş olmak... Sen gönlüme gittikten sonra inen o şimşeksin... Ben senden görmek sanatını öğrendim... Sendin bana sevmenin, insandan daha üstün bir aşk oldugunu öğreten... ve sevginin havası canımdaki boşluğu doldurdu... ve senin sevginde huzur buldum... Göğüsüme düşen, yaşamın acımasız ve ağır kayasının altında varlığından güç aldım... İlk kez senin ağzından duydum ''neden görmüyorsun...neden körsün... ah ne kadar uzağız birbirimizden... hic yetişemiyceğini sanıyorum...bende bu dünyanın yanında yalnız kalacağım...ve sende benim manzaram olacaksın.. kalk karşı denizdeki insanlara bak... onlarda hala görebilecek göz kaldı mı ? onlarda hala çarpan bir kalp kaldı mı ? denizin havası güzel fakat orda elmaların tadı barut , ve zeytinleri de kurşun kokuyordur...'' dedin... Sen oğrettin bana, aşkın sakin durmayan bir okyanus oldugunu... Aşk denize dökülen bir ırmaktır... Ve aşkın denizi derin oldugu kadar zülaldır... Bunları duyduktan sonra yeni bir hayat başladı içimde.. Senden yeni bir bakış öğrendim... ve cihandaki tüm yolların bitiş noktasına vardım... Ne acıdır seyir ağacının meyvesi... Ve ne acıdır tabiatın kandıramadığı kişinin kaderi.. Güvercinin yuvası var... Martının yuvası var... Balığın yuvası var... Ama o cocukların yuvası yok..! O masum cocukların göz yaşlarına bakmakla insan olunabilirmi ? Hissedebilirmi ? Onlar işlemedikleri hangi gunahla mahkum ediliyorlar ? Ve ben... Ve ben artık sahil degilim... Dalgayım... Gidiyorum... Burda olmamak icin gidiyorum... her güneş dogdugunda dün oldugum yerde oldugumu görmemek icin gidiyorum... Kalkmam gerek... Hep oldugum yerden kalkmalıyım... Bu topraga bakıyorum... Ve kendi kendime düşünüyorum..İnsanın vatanı imanıdır.. toprağı degil...! Ve ben vazgececek adam degilim.. sağlam kalmak ve her rüzgarla uçmamak benim imanımdır... inananı cok az olan bir imandır... Oyleyse tanrım bana yardım et ki iman bana ad ve rızk getirmesin... ve bana güc ver ki adımı ve rızkımı iman icin tehlikeye atıyım... ve son olarak, söylememek istedigim icin bu kadar konuştuğum şeyi açıklamalıyım... '' İnsanlığı kendimize hatırlatmalıyız ''....