Ey dost bugün beraber çöle gidelim...
yalnızlık çölüne...
bugün bu çölde durakla, bekle...
bugün bu çölde söyleyeceklerimi dinle ;
Derdim var..
Eğer okuyorsam, geziyorsam, buluyorsam, söylüyorsam
nedeni canıma köklenmiş bu derdimdir...
ve eğer bunları boşverirsem, dert canıma karışır, ölümcül olur...
ölümcül bir hastalık, tarihimize, kültürümüze, mezhebimize ve milletimize hücum etmiş..
Bir anlık gafletle herşey yok olur, buyüzden sakin duramıyorum...
Hayat nedir; ekmek, özgürlük, kültür, iman, sevgi...
hepsini bizden aldılar...!
Ekmeğimizi aldılar ;açız.. ama düşünce açlığı ki ekmek açlığından daha feci bir durum...
Özgürlüğümüzü aldılar ;bilmezmisin insanın en büyük düşmanı anlayışıdır... duymadıklarımız, tanımadıklarımız, anlamadıklarımız kadar huzurlu ve mutluyuz..
Kültürümüzü aldılar; birden, Firavunlar ve Kârûnların yanında bizi köleliğe mahkum ettiklerinde, peygamberlerin tahtına oturmaya geldiler ( resmi ruhaniler ).
İmanımızı aldılar ; yani asıl imana olan aşkımızı aldılar, aşksız iman başkasına esir olmaktır ve imansız aşk kendine esir olmaktır...
Çek bakışlarını üstümden, ben gözlerine bakmaktan acı duyuyorum... ve bana ne söyleyeceğini düşünmeden önce ne söyleyeceğimi düşün...
bana konuşma de, söylemiycem...
ama anlama deme, anlamamazlığa veremem !
hayatta herzaman kendimi örttüm, hep başkalarına güzel görünen çerçevenin ardına saklandım... ama ey dost, yalnız iki yer var herkesin kendi gibi olduğu...
ölüm yatağı, hapis hücresi...
ve suan kendini bu iki yerde hisseden tek kişiyim ben..
bu çölde bu gece kendimi ölüm yatağına ve hapis hücresine esir hissediyorum...
Yalnızım...
ne acıdır, yalnız keyif almak..
ne çirkindir, güzelliklere yalnız bakmak..
ne büyük mutsuzluktur, yalnız mutlu olmak...
Baharda suratıma esen her nesim, yalnızlığı hatırlatıyor bana..
yalnız mutlu olmak, acı ve yarım kalan bir mutluluktur,
yalnız olmak, yarım olmaktır...
ve ben hayatımda yalnızlığın acısını hissediyorum...
Benimle yürümesi gerekenler, yolumda önüme çıkan engeller oldu..
Hakları savunması gerekenler, hakları yıkanlar oldu..
Elimi sıkması gerekenler, bana tokat atanlar oldu..
Bana umut vermesi gerekenler, beni ezenler oldu..
Umutsuz olana kadar, gözümü yumana kadar.. ve pişman olana kadar..
Ey dostum, bu çölde özgürüm... burası benim yalnızlığımın odası...
burda tanrı benden uzakta değil..
öyleyse tanrım ;
bana ölürken pişman olmıycağım bir hayat sun..
çünkü herkes yaşadığı gibi ölür..
şimdi kalk gidelim bu çölden...