Yüce Yaradan’ın iradesi her şeyi mümkün kılan bir iradedir. Böyle olmasına rağmen o kendisine yeryüzünde halife olacak kulları yaratmayı yeğlemiştir. Biliyordu ‘Onun’ Halifettullahları günah işleyeceklerdi-taşkınlık yapacaklardı-birbirlerinin haklarını ezip geçeceklerdi; biliyordu Yüce Yaradan yarattığı o çok sevdiği kulları birbirlerini öldüreceklerdi-hırsızlık yapacaklardı-insan, hayvan, bitki demeden yerküreyi yer yer ateşe verip yakıp-döküp, tozu dumana katarcasına aman dileterek, küçük, zayıf- kadın,yaşlı demeden yerle bir edip geçeceklerdi.
Ama olsun ‘O’ yaratacaktı insanı…Çünkü tüm yarattığının içerisinde insanı ayrı tutuyordu Yaradan. İnsan özeldi, insan güzeldi; hatta insan o kadar güzeldi ki; Hz. Muhammed’i Miracına aldırdığı gece göğün 7 kat yüksek en yüksek yerindeki tüm melekler onun güzelliğini görmek için kat kat dizilmişlerdi. Ve insan o kadar güzeldi ki; Yaradan tüm dünya ya güzelliğin 3/1’ini paylaştırırken, güzelliğin 3/2’sini sadece Hz. Yusuf ile onun annesine vermişti…İnsan güzeldi.
Yüce Yaradan Kainatı oluştururken sebat ve büyük bir özen ile tam 6 gün ayırmıştı. Yani 6000 yıl... İsteseydi 1 dakikada da bu yaratılma işlemini yapma gücüne sahipken üstelik..O özel gördüğü ve güzel gördüğü insanı ve dünyasını özel olarak dokuya dokuya yaratmayı istedi, çünkü o insanı yaratılmışların içerisinde en şerefli mahlukat olarak ayırmıştı. ‘O’ çok sevdiği insana ve Halifetullahlarına Kavuşmuştu, dünyayı oluşturarak…Hz. Muhammed’i Miracına alarak..’O’ Hz.Adem ile Hz.Havva’nın tövbesini kabul edip, onları Arafat Dağında Kavuşturmuştu.. Ve 36 yıllık özlemi, hasreti sona erdirmişti; güzel Yusuf’u Yakup’una Arafat Dağında Kavuşturmuştu..Yaradan kullarını o kadar çok seviyordu ki, günah işleyenlere tövbe ikram edip, onlara secde ettirmişti ve tekrar o kullarına Kavuşmuştu. Yaradan halifelerine Kavuşmuştu..
Ve Hz. İbrahim bir adak adar; oğlum olsa da onu Kurban edeyim Yarabbi der. Ve İsmail doğar… Hz. İbrahim ciğerparesi Hz.İsmail’i kurban etmek için bir taşın üzerine koyar, gözlerini bağlar keskin bıçağı tam İsmail’in boğazına götürecekken Yüce Yaradan ona bir koç yollar. .Kurbandır o koç. Kavuşmadır o koç. Sevinmedir o koç ve Yüce Yaradan’ın İsmail’i babasına hediyesidir o koç ve tabiki de tüm inananlara erkek evlatlarını hediyedir aslında o koç…Kurbandır kurban o koç, Kavuşmadır özün sözünde…
“VAN”
‘Ha Eskimolarda bir Garip Zenci, Ha Afrika da bir Arap genci, fark etmez dili, dini, ırkı mademki insandır onun da her şey de bir hakkı vardır..hemfikiriz bu cümle de sanıyorum. ‘Van’ salsıldı canlar taş yığınlarının arasında sıkıştı kaldı çoğu vatandaşımız hayatını kaybetti, çoğu günlerce kurtarılmayı bekledi ve çoğu çok korktu..Özellikle yardıma ihtiyacı olanlar; yaşlılarımız, çocuklar ve hastalar..feryatlar gökyüzüne ulaştı ve yerküre de yankılandı..Yürekler dağlandı ve o yüreklerle Türkiye ağladı..evet Türkiyem güzel ülkemin duygusal, merhametli ve insan olan tüm insanları ‘Van’ halkının acısına ağladı, yandı hemen yardıma koştu, çoğu cebinde ne varsa boşalttı, kimi oraya gönüllü yardıma gitti ve kimi dua etti..Türkiyem böyle işte tüm zamanların en dışta ve içte nifak sokmaların zalimce oyunlarının oynandığı, ve araya sokulan şeytansı tüm nifaklara inat, inadına Türkiyem batısıyla-doğusuyla-kuzeyiyle-güneyiyle kısaca laz-kürt-türk-çerkez; inanan, inanmayan tüm herkes şeytanın oyununu bozdu. Koştu Van için sonuna kadar Tek Yürek oldu tıpkı zor tüm zamanlardaki gibi, koştu Türkiyem gelmedi oyunların en çirkinine, şeytanın ayırımına, hiçbir oyuna gelmeden sahip çıktı Van’a ve yaralar sarılmaya başlandı, acılar hafifledi ve Van ağlamayı bıraktı çünkü Türkiye kardeşlerine yeniden Kavuşmuştu. Ve biz bu felaket sayesinde aslında tekrar sımsıkı bağlarla yeniden KAVUŞMUŞTUK KARDEŞLERİMİZE…..
KURBAN BAYRAMIMIZ KARDEŞLİĞE VE KARDEŞÇE KAVUŞMALARA VESİLE OLUR UMARIM İYİ BAYRAMLARA HEP BERABER…..