Kalkınmış ülkelerle aramızdaki fark kesinlikle işte bu nedenlerden kaynaklanıyor.
Başınızı ne tarafa döndürürseniz döndürün, orada bu tür ilişkileri göreceksiniz. Devletin her kademesinde, bürokrasinin içinde, çalışma hayatında, özel hayatta, sanayide, kültürde, aklınıza neresi geliyorsa,hatta en adil olduğunu düşündüğünüz neresi varsa orada da bu tür ilişkiler söz konusu..
Siyasetçilerin “Dayı” olduğu ve dayınız varsa işiniz görülür tabiri de buradan gelmiyor mu?
Liyakat ve ehliyet çok önemli bir referanstır. Çalışırken, üretirken, planlarken, her konuda insanların tercih kriteri bunlar olmalı. İş yapan değil rol yapanın kazandığı bu ortamda, devleti muasır medeniyet seviyesine çıkartmak istiyorsak, rol yapanlardan kurtarmamız lazım.
Şimdi rol yapanların cirit attığı bir ortamın olduğunu biliyoruz. Kişiler meselenin özüne, ana temasına değil, meselenin rol yapan kişilerin menfaatlerine dönük kısmına bakınca doğruyu görmesi mümkün olmuyor. Hırsızlık, yolsuzluk, sahtekârlık kötü bir hasletse o herkes için kötü olmalıdır. Senin için kötüyse benim içinde kötü olmalı ki adalet yerini bulsun.
Bana diyorlar ki konuları güzel işliyorsun ama mesajları gizli veriyorsun.. Nezaket değerli okurlar nezaket. Fakat mesajı alanlar alıyorlar.. İşlerine geldiği kısmı alıyor ve demek ki duyulmuş diyorlar..
Ah şu ahbap çavuş ilişkilerindeki rol yapma geleneği olmasa, devleti temsil edenler de kendilerini bu kadar zayıf görmezler veya ayağa düşmezler! İnsanlar kafasını kumdan çıkarıp, çevresindeki dalkavuklardan kurtulup şöyle bir gerçeklerle yüzleşseler eminim her şeyin farkına varacaklardır. Ama ne mümkün..
Uzun lafın kısası şimdi revaçta olan insan profili “ÇALIŞAN DEĞİL, ROL YAPAN” Diyorlar.. Sizce de bu söz doğrumu dersiniz?
Ümit SOY / HÜRDOĞAN GAZETESİ
