Orta Çağ’da krallar saraylarında soytarılara büyük ehemmiyet verirlerdi. Çünkü onların görevi Krala duymak istediklerini söylemekti. Aksi halde bu hayatlarına mal olabilirdi. Onlarda bunu bir görev addedip layıkıyla yapmış olmanın mutluluğu içerisinde kendilerinden alınana değil önlerine atılana tamah ederek yaşayıp gittiler.
Oysa tarihin hiçbir sayfasında kralın en yakınında olmalarına rağmen onlardan övgüyle bahsedilmedi
Hatta günümüzde aşağılayıcı bir ifade olarak literatürlerde yerini buldu
Her devirde tarih boyunca bu tarz insanlar varola gelmiştir ne yazık ki . Günümüzde de bunları ayırt etmek hiçte zor olmuyor zira bir gazete sayfasını açtığınızda yada bir tv kanalını izlediğinizde herhalde ilk beş dakika size bunun karanını verdirecektir.Oysa gazetecilik dediğimiz meslek her şart ve durumda onurlu bir duruş gerektirir.Doğrudan yana doğruların peşinde ne pahasına olursa olsun gerçekleri aktarabilmektir aslolan. Sedat Simavi’nin çok güzel bir sözü aslında mesleğin nasıl yapılması gerektiğini özetliyor ”Gerekirse kalemini kır ama onu asla satma’
Birkaç reklam uğruna veya birkaç kuruşa kraldan çok kralcı olmaya değmez. Her devrin adamı değil her devirde adam olarak kalabilmek bir duruş gerektirir ve duruşu olmayan insanların kalemleri satılıktır tabi fikirleri de ..
Bir ülke bir şehir bir kurum ya iyi yönetiliyordur yada iyi yönetildiği düşünülsün diye manipüle haberlerle halk meşgul ediliyordur. Lütfen gerçekleri olduğu gibi halkımıza aktaralım bu bizi ileriye götürecektir gerekirse Kral Çıplak demeyi bilmeliyiz.
Buradan mesleğini her türlü baskıya ve mobbinge rağmen hakkıyla yerine getiren kıymetli basın mensubu dostlarıma saygı ve muhabbetlerimi sunuyorum.
Basın büyük bir güçtür doğru ellerde doğru kalemlerde….